Τα παιδιά της ΣΤ’ τάξης ανηφόρισαν στον λόφο του μυκηναϊκού οικισμού της Χαλανδρίτσας για πρώτη φορά με άλλο σκοπό από τον συνηθισμένο. Όχι απλώς για να περιηγηθούν και να ρωτήσουν για ό,τι τους κινούσε την περιέργεια, αλλά και για να συμμετέχουν ενεργά σε ένα θαυμάσιο παιχνίδι κρυμμένων «θησαυρών» που είχαν εντέχνως τοποθετήσει στο χώρο οι κυρίες Κωνσταντίνα Ακτύπη και Αλεξία Μπαρδάκη.
Έτσι έζησαν για ένα δίωρο μέσα από ρόλους παρόμοιους με των αρχαίων κατοίκων, ανακαλύπτοντας τα δύο κρίσιμα στοιχεία που το σενάριο του παιχνιδιού απαιτούσε. Με τη βοήθεια λοιπόν της κρίσης, της παρατηρητικότητάς τους κι ενός χάρτη- τον οποίο χρησιμοποίησαν με βάση τον προσανατολισμό τους- αναζήτησαν τις πιθανές χρήσεις των δωματίων, επιβεβαίωσαν τις εικασίες τους, συνειδητοποίησαν πως και οι άνθρωποι εκείνης της μακρινής εποχής είχαν τις ίδιες ανάγκες που έχουν και οι σημερινοί, αλλά διαπίστωσαν πως η ζωή τους λόγω των τότε συνθηκών είχε και κάπως διαφορετική όψη.
Δούλεψαν σε ομάδες (με ευρηματικότατα ονόματα: αρχαίοι ενωμένοι – ψαγμένοι – καινούριοι Μυκηναίοι) με άψογο τρόπο ώστε να πάρουν τα συγχαρητήρια της αρχαιολόγου και της μουσειοπαιδαγωγού. Και όχι μόνο. Είχαν την ευκαιρία να φτιάξουν ένα παρόμοιο… πρωινό όπως εκείνο των αρχαίων, να το δοκιμάσουν και να γευτούν κάτι από την εποχή. Επίσης δοκίμασαν με επιτυχία να κατασκευάσουν σε καλούπια ομοιώματα μαχαιριών μιμούμενα τις πρακτικές εκείνων. Τέλος είδαν στην πράξη πόσο κοπιαστική εργασία ήταν η παρασκευή αλευριού με τη χρήση της πέτρας-τριβείου. Και οι τρεις ομάδες παρουσίασαν τη δουλειά τους με τις ζωγραφιές των ανακαλύψεών τους αβίαστα και με ικανοποίηση. Το καταχάρηκαν! Και το κυριότερο, έκαναν ένα βήμα εμπρός στο να πλησιάσουν με θετικότερη στάση τους, ομολογουμένως εκ πρώτης άποψης, δίχως γοητεία χώρους αρχαίων χαλασμάτων…
Την επόμενη φορά που θα επισκεφτούν αρχαιολογικό χώρο είναι σίγουρο ότι δεν θα βλέπουν μόνο πέτρες…
