Μια έκπληξη διαφορετική περίμενε τα παιδιά την Παρασκευή 24/2/2023 στο σχολείο μας. Δεν κάναμε πάρτυ, δεν πετάξαμε κομφετί. Τούτη τη φορά πρωτοτυπήσαμε. Εν των ενόντων πάντα, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, σχεδιάσαμε και ζωγραφίσαμε σε φυσικό μέγεθος λογής-λογής αρλεκίνους για κάθε τάξη και μαζευτήκαμε στην αίθουσα εκδηλώσεων όπου μέσα σε χαλαρή ατμόσφαιρα τα παιδιά απόλαυσαν ζωντανά την αφήγηση του «Αρλεκίνου» της Ζωρζ Σαρρή από την εξαίρετη συνάδελφο κα. Διονυσία Καραμπουρνιώτη, ενώ γύρω-γύρω είχαμε αναρτήσει τους αρλεκίνους μας. Με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο, συνοδεία μπαγλαμά που έπαιζε η ίδια, η Κα. Διονυσία αφηγήθηκε το υπέροχο κείμενο της Σαρρή, δίνοντας στα παιδιά την ευκαιρία να ενεργοποιήσουν τη φαντασία τους, για να κάνουν αμέσως μετά ζωγραφιές με βάση τα όσα άκουσαν. Και πράγματι λειτούργησε πολύ καλά αυτό, αφού οι δημιουργίες των παιδιών υπήρξαν ικανοποιητικές και πολύ ευρηματικές.
Την ίδια εβδομάδα οι μαθητές/τριες της Α και Στ δημοτικού ασχολήθηκαν με τη δημιουργία μασκών. Οι της ΣΤ, μάλιστα αφού παρακολούθησαν τον τρόπο κατασκευής μάσκας φτιαγμένης επάνω σε πρόσωπο, κατάφεραν να κάνουν τις δικές τους προσωπικές μάσκες και να ανακαλύψουν την ομορφιά της δημιουργικότητας. Μια δραστηριότητα που τα έφερε κοντά πολύ κοντά στις χαρές της πλαστικής τέχνης και της ικανοποίησης που αυτή προσφέρει. Καλές Απόκριες, καλή Σαρακοστή!
Στις 30 Ιανουαρίου ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, που είναι σχολική εορτή, επιλέξαμε να κόψουμε τις πίτες μας. Ευγενική χορηγία των μητέρων κάθε τάξης. Το πρωί της ίδιας μέρας εκκλησιαστήκαμε στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου, τιμήσαμε τους Προστάτες των Γραμμάτων με την εκφώνηση Πανηγυρικού και αρτοκλασίας. Σε όλα τα τυχερά παιδιά που τους έπεσε το φλουρί δόθηκαν βιβλία. Δώρο απαραίτητο στις μέρες μας γιατί είναι υποτιμημένο. Μπορεί να φταίνε οι οθόνες, μπορεί να ευθύνεται η ταχύτητα με την οποία ζούμε, ένα βιβλίο όμως πάντα θα μας επαναφέρει σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς. Τα παιδιά χρειάζονται το ανέμελο διάβασμα που τους προσφέρει η λογοτεχνία.Οι μαθητές της Δ και της ΣΤ είπαν τα κάλαντα και οι ιερείς ευλόγησαν την πίτα. Σημαντικά τα λόγια του πατρός Δημητρίου ιδίως όταν αναφέρθηκε στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα με το απλό παράδειγμα της βασιλόπιτας:
Είμαστε σαν τα κομμάτια της. Ο καθένας ξεχωριστός, αλλά όλοι μαζί αποτελούμε το σύνολο της πίτας.
Και το έθιμο αυτό του Αγίου Βασιλείου έρχεται να μας θυμίσει ένα χρέος που έχουμε. Τη συμμετοχή μας στην ανάγκη του πάσχοντος διπλανού. Τη δοτικότητά μας σε εκείνους που έχουν ανάγκη. Και έγινε πράξη αυτό στο σχολείο μας. Όλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν στη συγκέντρωση τροφίμων και παντός είδους χρήσιμων ειδών που προσφέρθηκαν στους εκπροσώπους της «Κιβωτού της αγάπης». Έμπρακτα λοιπόν όλοι μας λάβαμε το κομμάτι που μας αναλογούσε. Για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι ότι κάναμε το καθήκον μας. Και συνεχίζουμε, γιατί το θέλουμε, δεν μας επιβάλλεται. Εθελοντισμός λέγεται και μας αναπαύει την ψυχή.
Έχουμε γίνει πια συχνοί επισκέπτες στο Μ.Ε.Τ. του πανεπιστημίου της πόλης μας. Εκμεταλλευόμενοι και την σχετικά κοντινή απόσταση που έχουμε με το πολύτιμο αυτό ίδρυμα, «πεταγόμαστε» συχνά-πυκνά για να πάρουμε συμβουλές, να μάθουμε, να παίξουμε, ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντες. Το σχολείο μας λοιπόν έχει καθιερώσει κάθε χρόνο αυτές τις επισκέψεις και οι μικροί μας μαθητές έχουν την ευκαιρία να πάρουν τα οφέλη και να δουν από κοντά τους θησαυρούς που κρύβει το μουσείο αυτό. Σήμερα σειρά είχαν η Α, η Ε και η ΣΤ τάξη. Κάθισαν στο αμφιθέατρο σαν νέοι φοιτητές και με τη βοήθεια του εξαιρετικού επιστημονικού προσωπικού ενημερώθηκαν για τους κινδύνους του διαδικτύου. Συμμετείχαν με την κριτική τους σκέψη σε συζήτηση και αναζήτησαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της χρήσης του. Τέλος χάρηκαν την απλωσιά του όμορφου πάρκου της φιλίας παίζοντας με ανεμελιά και προσθέτοντας άλλη μια ωραία μνήμη για τα παιδικά τους χρόνια.
Καλωσορίσαμε το Δεκέμβρη με θεατρική παράσταση. Όχι, όμως μια συνηθισμένη παράσταση. Είδαμε ένα μπαλέτο, ένα είδος που σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να συναντήσει στα θέατρα της επαρχίας. Γι’ αυτό κι εμείς αδράξαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε άλλο ένα διαφορετικό είδος και να πάρουμε ακόμα ένα μάθημα. Πώς μπορεί ο χορός να μας διηγηθεί μια ιστορία; Κι όμως. Χωρίς να έχει καμία σχέση με την παντομίμα, αλλά με εκφράσεις παραστατικές που όπως οι μεταφορές στη γραμματική, μας δίνουν ένα διαφορετικό νόημα από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε, έτσι και το χορόδραμα μας «μιλάει». Εξαιρετικοί οι ηθοποιοί-χορευτές αναβίωσαν με το χορό τους τα σημαντικότερα αποσπάσματα της ζωής του σπουδαίου Μότσαρτ. Με ευρηματική σκηνοθεσία και εντυπωσιακή χορογραφία έδωσαν στα παιδιά να καταλάβουν ότι η έκφραση δεν προέρχεται μόνο από τη γλώσσα αλλά και από το σώμα με τη βοήθεια των τεχνών. Ενθουσιασμένα στο τέλος πλησίασαν και φωτογραφήθηκαν με τους ηθοποιούς εκφράζοντας έτσι την ικανοποίησή τους από τον τρόπο που εκείνοι τα αντιμετώπισαν: Με σεβασμό. Το παιδί είναι ο ακριβέστερος και δικαιότερος κριτής ενός θεάματος. Το ευχαριστώ μας στους συντελεστές της παράστασης που μας χάρισαν μια ξεκούραστη και ταυτόχρονα παιδαγωγική ημέρα.
Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μαθαίνεις την ιστορία από την επίσκεψη στους τόπους που αυτή γράφτηκε και διαδραματίστηκε. Εκεί λοιπόν στα έγκατα των Υψηλών Αλωνίων βρεθήκαμε, οι τάξεις Ε΄ ΚΑΙ ΣΤ, στο καταφύγιο του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Με οδηγό την κυρία Λυδία που μας έδωσε καίριες πληροφορίες, ξεναγηθήκαμε στο μέρος όπου οι κάτοικοι της περιοχής περνούσαν γεμάτοι αγωνία τις ώρες των βομβαρδισμών. Εκεί που η καρδιά μητέρων, παππούδων και παιδιών χτυπούσαν δυνατά ,αντηχούσαν, ενώ τα στόματα σιωπούσαν καθώς τριγύρω τους ακούγονταν οι εφιαλτικοί ήχοι από τις βόμβες και τα συντρίμμια. Ποιος μπορεί να μείνει αδιάφορος και ασυγκίνητος μπροστά σε ένα τέτοιο μνημείο πόνου και οδύνης; Διασχίσαμε το, σε σχήμα Π, καταφύγιο με την ίδια ιερότητα και κατάνυξη, όπως κάναμε λίγο αργότερα και στον ιερό ναό Αγίου Ανδρέα όταν πηγαίναμε να ασπαστούμε την άγια εικόνα. Ένα απλό μονοπάτι, πώς καμιά φορά γίνεται ένας δρόμος συνείδησης και θαυμασμού, όταν το συνοδεύουν μαρτυρίες και μνήμες. Σε κάποιες άκρες του κοντοσταθήκαμε για να θαυμάσουμε τα ωραία έργα γλυπτών που ημιφωτισμένα μέσα σε στενά δωματιάκια, μας φώτιζαν κι από ένα κεφάλαιο από την τρομερή εκείνη εποχή. Κάποια πήλινα ανθρωπάκια μόνο με τη γλώσσα του χωμάτινου σώματός τους μας έδιναν την εντύπωση ότι είχαμε μπροστά μας εκείνα τα ίδια πρόσωπα που σκυφτά και βουβά παρακαλούσαν να σταματήσουν εκείνες οι τρομερές σειρήνες του πολέμου. Κι άλλα έργα, εξίσου παραστατικά, όπως τα χέρια με τις αλυσίδες, οι οβίδες με τα ζωγραφισμένα πρόσωπα, το μπουκάλι με τη λέξη «αντίσταση», οι φωτογραφίες με τα πεινασμένα παιδιά και τα ερειπωμένα βομβαρδισμένα κτήρια…
Γεγονότα που συνέβησαν, όχι πολλά χρόνια πριν, και που έχουμε την τύχη να ζούμε μόνο την ιστορική, την παιδευτική τους πλευρά, αυτήν της συνειδητοποίησης για το πόσο σημαντική είναι η ειρήνη αλλά και πόσο πολύτιμη είναι η ιστορία όταν γίνεται μνήμη και έργο τέχνης. Να η αξία της τέχνης. Να γιατί μια ζωγραφιά, μια επιτύμβια στήλη, ένα γλυπτό ή ένα ποίημα είναι κάτι περισσότερο από υλικά, χρώμα και μελάνι.
Κλείσαμε λοιπόν εκείνη τη μέρα το βιβλίο της ιστορίας, αλλά ανοίξαμε την πόρτα του καταφυγίου και την αντικρίσαμε σχεδόν ολοζώντανη μπροστά στα μάτια μας. Πολύτιμη αυτή η στιγμή και συνιστάμε σε όλους όσοι δεν έχουν πάει, να πάνε κάποια στιγμή να δουν από κοντά το καταφύγιο της πόλης των Πατρών.
Μέρος β. Μουσείο τύπου
Αφού διασχίσαμε την ιστορική πλατεία των τριών Ναυάρχων, μεταβήκαμε με τα πόδια στο μουσείο τύπου. Στην οδό Μαιζώνος, στον τρίτο όροφο σε ένα ευρύχωρο διαμέρισμα, φυλάσσονται με επιμέλεια πάρα πολλές εφημερίδες από τις αρχές του περασμένου αιώνα ως τις μέρες μας. Βέβαια, αυτό που μας ενδιέφερε, ήταν να συνδέσουμε την προηγούμενη επίσκεψή μας με τα γεγονότα εκείνης της εποχής, τον πόλεμο του σαράντα. Έτσι κι έγινε. Η ευγενέστατη και πολύ κατατοπιστική κα Κατερίνα έδειξε στα παιδιά πολλές εφημερίδες εκείνης της εποχής στοχεύοντας στο να διαμορφώσουν άποψη για τα συμβάντα και τα γεγονότα της. Συνομίλησε μαζί τους και τα πληροφόρησε για πολλά δεινά και καταστάσεις που συνέβαιναν τότε εξαιτίας των βομβαρδισμών και δεν τα πληροφορούνταν οι άνθρωποι λόγω της έλλειψης πολλών διαφορετικών μέσων ενημέρωσης. Οι μικρές αγγελίες για τους αγνοούμενους, η λογοκρισία των κατακτητών που έλαμπε λευκή μέσα στην πυκνογραμμένη εφημερίδα, σαν να μαρτυρούσε χωρίς λόγια, ότι υπάρχει λόγος που απουσιάζουν τα λόγια…
Το μάθημα λοιπόν αυτό της μνήμης αυτή τη φορά, δεν αρκέστηκε σε κάποιον πίνακα, φωτοτυπίες και υπογραμμίσεις. Έγινε με την αφή, την όσφρηση, την ακοή και την όρασή μας. Έγινε όμως πιο πολύ με την ψυχή μας, μας εντυπώθηκε μέσα μας γιατί το περπατήσαμε,δεν το διαβάσαμε απλώς από πηγές.
Η ωραία μας περιπλάνηση έκλεισε με προσκύνημα στον Άγιο Ανδρέα της σεπτής εικόνας της Θεοτόκου του όρους των Ελαιών, που ήρθε για λίγες ημέρες από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί συναντηθήκαμε και με τον Πατέρα Δημήτριο που μοίρασε στα παιδιά εικόνες της Παναγίας. Τον ευχαριστήσαμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού σίγουρα κατά τι σοφότεροι και βέβαιοι πως το αγαθό της ειρήνης δεν ανταλλάσσεται με τίποτα.
Την 27η Οκτωβρίου κάναμε τη γιορτή μας στο σχολείο για την επέτειο της 28ης. Άλλη μια φορά το υλικό της παράστασης υπήρξε πλούσιο και ουσιαστικό. Με σκετς, τραγούδια, ποιήματα κι εμπνευσμένες δραστηριότητες επί σκηνής. Το ωραίο είναι πως και πάλι οι γιορτές μας γεμίζουν από κόσμο και ζωντανεύουν περισσότερο οι σχέσεις των ανθρώπων. Και του χρόνου!
Μας επισκέφτηκαν στις 5/10/2022 οι κύριοι Δημήτρης Μαρκουίζος και Παύλος Κούλης από τον Πέλοπα τον Σύλλογο της τοξοβολίας. Μας μίλησαν κάνοντας μια απαραίτητη αναδρομή στην ιστορία του τόξου και του βέλους, του ρόλου που έπαιξε στους λαούς, στην ειρηνική και στην πολεμική διάστασή τους. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον και τα παιδιά παρακολούθησαν με ανυπομονησία για να ρίξουν τα βέλη τους. Με μεγάλη έκπληξη είδαν ότι τη μεγαλύτερη αξία σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν την έχει ο στόχος και το κέντρο του αλλά όλη η προετοιμασία που απαιτείται μέχρι να φτάσουμε στη βολή. Διαπίστωσαν ότι από μόνο του το τόξο αποτελεί μια μηχανή, που θα πρέπει να ξέρεις τον τρόπο να την οπλίσεις ,να την κρατήσεις και να τη χρησιμοποιήσεις. Και η γοητεία του παιχνιδιού αυτού βρίσκεται στα μυστικά και στην τέχνη του. Στη γυμναστική, στην προσήλωση, στην προσοχή, στη σκέψη και στη στόχευση. Πόσα πράγματα σου διδάσκει το φαινομενικά αυτό «εύκολο» αγώνισμα. Όπως όλα βέβαια τα αγωνίσματα κρύβει την προσπάθεια, τον μόχθο και την υπομονή πίσω του. Όπως ακριβώς και ο δρόμος προς τη μάθηση. Μέχρι να μάθουμε κάτι καλά πρέπει να διανύσουμε έναν δύσκολο και γεμάτο παγίδες δρόμο. Να αποφύγουμε την προχειρότητα, την απερισκεψία, τον εγωισμό και τη βιασύνη. Να ρίξουμε το βέλος μας με σιγουριά να αποτύχουμε δέκα φορές και να πετύχουμε μία. Μία και σπουδαία που θα την έχουμε κατακτήσει με κόπο μέσα από τις πρώτες αναπόφευκτες αποτυχίες και τα λάθη μας. Κι ύστερα έρχεται η ανταμοιβή και η σιγουριά. Και η επιτυχία που αναγκαστικά θα έχει περάσει από την αποτυχία και θα έχει κουβαλήσει την πείρα της. Γι αυτό ο στόχος μένει ακίνητος, εκεί. Για να τον πετύχουμε κάποτε, για να μάθουμε τον τρόπο που γίνεται αυτό. Οι εκπρόσωποι του Πέλοπα μας έκαναν πρόταση να πάμε όλοι να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας στο άθλημα αυτό. Ένα άθλημα που φαίνεται πως έχει να προσφέρει πολλά στα παιδιά που έχουν ανάγκη από βελτίωση της προσοχής και προσήλωσής τους προς τα πράγματα που μπορεί να τα ενδιαφέρουν. Κι όσο για τις βολές που ρίξαμε; Είχαν όλες την όρεξη της επιτυχίας είτε πέτυχαν είτε όχι!
Τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε τη νέα χρονιά με αισιοδοξία.
Οι σεβάσμιοι ιερείς της περιοχής μας, μάς ευλόγησαν για το νέο διδακτικό έτος χωρίς τη συνδρομή των μασκών και έτσι μετά από δύο χρόνια φάνηκαν πάλι τα χαμόγελά μας. Και ιδιαίτερα τα χαμόγελα των παιδιών που σε γεμίζουν χαρά και κουράγιο για να συνεχίζεις να χτίζεις και να σχεδιάζεις το μέλλον μέσα από τη γνώση και από τη χαρά.
Το μήνυμα που δόθηκε από τα μολυβάκια και τις γόμες που μοιράστηκαν για το καλό στα παιδιά ήταν διπλό: Με το μολύβι γράφουμε ό,τι χρήσιμο και ανθρώπινο χρειάζεται η ψυχή και το μυαλό μας και η γόμα για να αφαιρούμε τα λάθη και τις συμπεριφορές που δεν μας ταιριάζουν για να προχωράμε με συνεργασία και καλή διάθεση, γιατί τα λάθη πάντα μας περιτριγυρίζουν κάνοντάς μας έτοιμους να τα δεχόμαστε, να τα ξεπερνάμε και να τα συζητάμε. Η νέα χρονιά ας είναι ευλογημένη λοιπόν και τα βήματά μας από δω και πέρα, περισσότερα, σταθερά και χαρούμενα.
Καλή πρόοδο και καλώς ήλθαν και τα νέα μας πρωτάκια!
Στις 15 του Ιούνη έκλεισε μια ακόμη χρονιά. Μια χρονιά με δυσκολίες αλλά και με χαρές. Τελικά ευτυχήσαμε να ανταμώσουμε διά ζώσης αυτή τη φορά όπως παλιότερα. Και να τραγουδήσουμε.
Άλλη μία έκτη μας αποχαιρέτησε. Ξετυλίγοντας τα ταλέντα της και τραγουδώντας τη Μυρτιά Του Θεοδωράκη. Όλη η γιορτή ήταν αφιερωμένη στο μεγάλο συνθέτη. Και τα τραγούδια επιλεγμένα έτσι ώστε να ταιριάξουν και στον τίτλο της γιορτής που ήταν «όμορφη πόλη». Γιατί τελικά το ζητούμενο είναι αυτό, όσο κι αν μοιάζει ουτοπία με όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Μια όμορφη πόλη, μια κοινωνία δίκαιη και με ίσες ευκαιρίες γι όλους. Τα παιδιά γι’ αυτό τραγούδησαν προχτές. Κάτι σαν επίκληση στο ωραίο και το δυνατό. Στο όχι και τόσο ανέφικτο όνειρο του να συνδυάσουμε μια όμορφη ζωή και παράλληλα μια ζωή βασισμένη σε κανόνες. Μήπως και το σχολείο αυτό δε διεκδικεί; Να γίνει η μικρογραφία μιας όμορφης πόλης που μεγαλώνοντας θα εξαπλωθεί και στις πραγματικές πόλεις. Αυτές τις πολυάσχολες ,τις θορυβώδεις.
Η γιορτή έκλεισε με το Ζορμπά όπου τα παιδιά χόρεψαν καταπληκτικά, με την επίδοση των αναμνηστικών και των τίτλων και με το βιντεάκι των αναμνήσεων που έχει γίνει παράδοση πια και πάντα συγκινεί, ειδικά τους ενδιαφερόμενους γονείς και παιδιά της ΣΤ που αποχαιρετούν για πάντα την πρώτη νιότη κι επιχειρούν μια βουτιά στα νέα βαθιά νερά της επόμενης βαθμίδας εκπαίδευσης. Έτσι είναι όμως. Μια όμορφη πόλη οφείλει να παραμένει όμορφη και δεκτική και να αποχαιρετά με αγάπη τα μέλη της που «μεταναστεύουν» σε μια άλλη με σκοπό να την κάνει κι εκείνη όμορφη. Καλό καλοκαίρι σε όλους μας και καλή συνέχεια στα παιδιά μας στο νέο τους ακαδημαϊκό βήμα. Ραντεβού το Σεπτέμβρη με νέους κατοίκους!
Αυτή ήταν η δεύτερη συνάντησή μας με την κ. Σοφία Μαντουβάλου. Η πρώτη μάς βρήκε απομονωμένους τον καθένα από μας στα σπίτια μας. Η δεύτερη στις 30/5/2022 ήταν ελαφρώς πιο βελτιωμένη από άποψη συνθηκών. Αυτή τη φορά σύσσωμο το σχολείο συγκεντρώθηκε στο χώρο εκδηλώσεων και η συγγραφέας μας, παρακολούθησε από το σπίτι της αυτά που είχαμε ετοιμάσει: Πήραμε μερικά από τα ομορφότερα βιβλία της και δουλέψαμε πάνω σε αυτά. Το αποτέλεσμα αυτής της από κοινού εργασίας μας με τα παιδιά ήταν εξόχως πλούσιο και πολύπλευρο. Πέρα από τα μικρά θεατρικά, τις κατασκευές, τις ζωγραφιές, τις αφίσες, τα ποστεράκια και τα τραγούδια, τις αφηγήσεις, τις αναγνώσεις και τις γραπτές ιστορίες το μεγάλο μας κέρδος ακούει στο όνομα: φιλαναγνωσία. Γιατί πίσω από ένα ωραίο γραπτό έργο τέχνης κρύβεται κι ένα μυστικό μήνυμα: Διαβάζουμε για να μην σταματήσει το ταξίδι μας στη φαντασία. Κι όσο συνεχίζεται το ταξίδι μας στη φαντασία, εκείνη στο μυαλό μας βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση, ξυπνάει από το λήθαργο της έτοιμης μασημένης τροφής, όπως είναι π.χ. η τηλεόραση. Κι αρχίζει τις «σκανδαλιές». Γεννάει συνεχώς «παιδιά» που ονομάζονται ιδέες. Ιδέες που μεγαλώνουν και γίνονται λέξεις στο χαρτί. Αυτές αποκτούν δική τους ζωή. Και σιγά-σιγά μας βοηθάνε να ζήσουμε κι εμείς άλλες φανταστικές ζωές και να κάνουμε τη σκέψη μας και τη ζωή μας λίγο καλύτερη και πιο πολύχρωμη. Και τον κόσμο μας πιο χαρούμενο και παιχνιδιάρικο.
Στη σημερινή γιορτή της φαντασίας λοιπόν, η συγγραφέας άφησε το μολύβι της να ξεκουραστεί και απόλαυσε τα παιδιά να της διηγούνται τις δικές τους περιπέτειες μέσα από τις εμπνεύσεις των βιβλίων της. Η εκπαιδευτικός της ένταξης κ. Διονυσία Καραμπουρνιώτη αφηγήθηκε το παραμύθι «Σοφούλι, το πρόβατο με τα κόκκινα αυτιά» με συνοδεία το μπαγλαμαδάκι της κι έκλεψε το ενδιαφέρον των παιδιών με την παραστατικότητα των κινήσεων και το χρώμα της φωνής της. Οι ζωγραφιές των παιδιών από την Α΄ τάξη γέμισαν την οθόνη με περίτεχνα πουλόβερ- τελευταία πλέξη της ζωγραφικής μόδας –εμπνευσμένα απευθείας από το βιβλίο «Σοφούλι ένα πρόβατο με χαρακτήρα που έπλεκε πουλόβερ».
Η Β΄ τάξη παρουσίασε διάφορες σκηνές με μικρά έξυπνα δραματουργικά τρυκ από το βιβλίο «Η οδοντογλυφίδα που έγινε ογδοντογλυφίδα». Η Τετάρτη τάξη απέδωσε διασκευάζοντας το βιβλίο «Το αρχοντόπουλο που έγινε πύργος» με κέφι και ζωντάνια. Η Ε΄ έδωσε στο βιβλίο «Το αγόρι που διάβαζε στις κότες παραμύθια», ένα διαφορετικό τέλος, γράφοντας οι ίδιοι οι μαθητές δικές τους ιστορίες υποδυόμενα τις κότες και τα κοκόρια με ευρηματικότητα. Η Γ΄ έδωσε το άλλο από τα δύο τέλη από το ίδιο βιβλίο, σε χιουμοριστικό σκετς γραμμένο σε ομοιοκαταληξίες, κλείνοντας την ιστορία με ένα λαϊκό τραγούδι διασκευασμένο και ξεσηκώνοντας τα παιδιά με την σπιρτάδα της. Αληθινοί ηθοποιοί! Όλα τα παιδιά πάντως, έπαιξαν με τον γνωστό αθώο, τίμιο και γοητευτικό τους τρόπο. Η Στ΄ τέλος, έκλεισε τη γιορτή μας με εκπροσώπους της εκφράζοντας στη συγγραφέα απευθείας τις απόψεις της από το βιβλίο « Ο δάσκαλος με τα όνειρα στα μάτια» και συνομιλώντας για λίγο μαζί της. Η συγκίνηση από τη νέα αυτή μας συνάντηση ήταν διάχυτη. Και η κ. Μαντουβάλου έδειξε πολύ ευχαριστημένη κι ενθουσιασμένη, δίνοντας στα παιδιά την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα τα πούμε όλοι μαζί από κοντά στο σχολείο.
Το ελπίζουμε, κ. Μαντουβάλου, να έχουμε αυτήν την ευτυχία την τρίτη φορά που θα τα πούμε. Και τότε δεν θα μας δυσκολεύουν τη γιορτή ούτε η απόσταση, ούτε τα τεχνικά προβλήματα του ήχου που αντιμετωπίσαμε. Αλλά «κάθε εμπόδιο για καλό» δεν λέμε; Την επόμενη φορά λοιπόν δια ζώσης. Με οθόνες σβηστές και την σπίθα της χαράς και της ανυπομονησίας αναμμένη.
