Μετά την θαυμάσια επίσκεψη της συγγραφέα στο σχολείο μας,την επόμενη μέρα, Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου,όλο το σχολείο μεταβήκαμε στο θέατρο Λιθογραφείο για να δούμε μία παράσταση αφήγησης παραμυθιών από τις Σουσουράδες.
Δύο κοπέλες με αγγελικές φωνές,γεμάτες παραστατικότητα και έξυπνες τεχνικές διηγήθηκαν στα παιδιά παραμύθια,για τη φύσ η,τον άνθρωπο,την αγάπη,τα χρώματα κ.α.
Το εντυπωσιακό ήταν ότι τα παιδιά δεν ήταν απλοί παθητικοί δέκτες αλλά συμμετείχαν με πολλούς τρόπους στην εξέλιξη των ιστοριών.Φάνηκαν να ενθουσιάζονται ιδιαίτερα με τα οργανάκια που χρησιμοποιούσαν οι Σουσουράδες για να κάνουν τις αφηγήσεις τους μελωδικές κι ευχάριστες.Στο τέλος τους γνώρισαν και τα ονόματα των οργάνων αυτών που έβγαζαν ήχους βροντής, ή το τύμπανο ,το μπεντίρ.
Στη συνέχεια κατηφορίσαμε στον Ι.Ν.Αγίου Ανδρέα όπου ο πατήρ Ιωάννης μας μίλησε για την ιστορία του και επισκεφτήκαμε και τον παλιό ναό με τις ωραίες τοιχογραφίες.Γεμάτοι εικόνες και όνειρα επιστρέψαμε στο σχολείο με τη φαντασία μας εμπλουτισμένη ακόμα μια φορά.
Στις 7 Φεβρουαρίου 2024 το σχολείο μας είχε γιορτή.Μια γιορτή παραμυθιών.Η καταξιωμένη μας συγγραφέας εδώ και στο εξωτερικό,κ. Σοφία Μαντουβάλου μας επισκέφτηκε.Είχαμε ήδη χτίσει εδώ και τρία χρόνια μια σχέση μαζί της,με συναντήσεις διαδικτυακές,αναγνώσεις βιβλίων της,προβληματισμούς πάνω στο υλικό της κλπ.
Και ήρθε η ώρα να βρεθούμε από κοντά.Η κ. Σοφία σαν αληθινή παραμυθού που είναι,ήταν σαν να βγήκε μέσα από τις σελίδες των παραμυθιών της.Παρέα με το Σοφούλι της,το μαλλιαρό προβατάκι,μίλησε στα παιδιά και τα μάγεψε.Εξήγησε τον ρόλο του παραμυθιού,αναφέρθηκε στη μεγάλη του σημασία και αναγκαιότητα και υποστήριξε ότι το παραμύθι εκτός από παρηγοριά μπορεί να μας δώσει και ευκαιρίες να βελτιωθούμε σαν εαυτοί και κατά συνέπεια να κάνουμε και καλύτερο τον κόσμο μας,όσο κι αν όλοι λένε ότι η τέχνη δεν αλλάζει τον κόσμο.Μας ανακοίνωσε και το περιεχόμενο ενός νέου βιβλίου της στο οποίο αναφέρεται στον πόλεμο.Και εδώ χαρακτήρισε τον πόλεμο ως το πιο ανόητο πράγμα που κάνει ο άνθρωπος,σημαντικό να ακούγεται αυτό στις μέρες μας ,αλλά και κάθε εποχή.
Απλή,ταπεινή,προσιτή και παραμυθού,μας κέρδισε όλους μικρούς και μεγάλους.Γι αυτό η χαρά του σχολείου μας ήταν μεγάλη.Τίμησε και τιμήθηκε από μια προσωπικότητα της σκέψης και της φαντασίας.Δώρο στα παιδιά έτσι κι αλλιώς,τα παραμύθια της,αλλά και σε μας τους εκπαιδευτικούς,κάτι μας δίδαξε η παρουσία της.Για ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να μην ξεχνάμε.Να διδάσκουμε τη φαντασία,όσο μπορούμε.
Σε εμάς λοιπόν δόθηκε η ευκαιρία να ανταποδώσουμε το δώρο της φιλίας και της αποδοχής της παρουσιάζοντάς της τον καλύτερο εαυτό μας με ποιήματα,σκετς που αφορούσαν τη συνέχιση ενός βιβλίου της,ζωγραφιές και τραγούδια,το ένα απ’αυτά μάλιστα φτιαγμένο ειδικά από ένα της παραμύθι,ακούστηκε ζωντανά με ούτι από συνάδελφό μας.Πολλά από αυτά τα κάναμε βιβλιαράκια και της τα χαρίσαμε.Τα παιδιά εργάστηκαν όλον αυτόν τον καιρό με πολλή χαρά.Κι εκείνη αναφέρθηκε στο πόσο σπουδαίο είναι που παίρνουμε τις ιδέες της ,τις διαπραγματευόμαστε και τις κάνουμε με τη φαντασία μας καινούριες ιδέες.Αυτός δεν είναι ο ρόλος του παραμυθιού;Όταν έχει κάτι να πει,μας ανοίγει έναν γόνιμο διάλογο.Και ήταν πολύ χαρούμενη γι αυτό.Και εμείς μεγάλοι και παδιά,πολύ χαρούμενοι επίσης.
Την Τετάρτη, 20/12/23 όλο το σχολείο μεταβήκαμε στο RoyalTheatre για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Οι ιστορίες του παππού Αριστοφάνη». Είναι πραγματικά ωραία η αίσθηση πως χιλιάδες χρόνια μετά τη συγγραφή αυτών των ιστοριών έχουμε το προνόμιο ,εμείς και τα παιδιά μας, να απολαμβάνουμε ακόμα αυτές τις παμπάλαιες ιστορίες που όμως ταυτόχρονα είναι και τόσο σημερινές και επίκαιρες. Πρόκειται για τις κωμωδίες του Αριστοφάνη, «Ειρήνη»,«Αχαρνής» και «Πλούτος». Οι ηθοποιοί ήταν εκφραστικοί και αεικίνητοι, τα τραγούδια πρωτότυπα και καλοτραγουδισμένα και τα νοήματα φανερά και διανθισμένα με χιούμορ κι ευρηματικότητα. Χορός, τραγούδι, σκηνικά, συνέθεσαν μια ονειρεμένη παράσταση που χάρηκαν τα παιδιά παρά τη μεγάλη της διάρκεια. Η παράσταση έθεσε με απλότητα τα ερωτήματα για τον εύκολο πλουτισμό και την αξία της ειρήνης, σε αντίθεση με το μόχθο και τον όλεθρο του πολέμου. Με υπέροχες ερμηνείες και καταιγιστική δράση πέρασε μπρος στα μάτια μας ο μαγικός κόσμος του αξεπέραστου κωμωδιογράφου όλων των εποχών. Οι καιροί φαντάζουν ίδιοι κι έτσι αυτά που χρειάζονται οι νέες γενιές είναι τα ξεκάθαρα νοήματα των ανθρώπινων καταστάσεων, ώστε κάποια μέρα να απολαύσει η ανθρωπότητα τα αγαθά του πολιτισμού, του ανθρωπισμού και της υπευθυνότητας.
Πενήντα χρόνια πέρασαν από εκείνο το βιωματικό μάθημα ελευθερίας που μας έδωσαν με τη θυσία τους τα παιδιά εκείνης της εποχής.Μιας εποχής σκοτεινής και λυπημένης, γεμάτη τυραννία και πόνο.Σε αυτήν την επέτειο η Ε΄ τάξη τίμησε με όλες της τις δυνάμεις τους ανθρώπους εκείνους που ήταν φοιτητές αλλά και δάσκαλοι.Δάσκαλοι γιατί όπως και οι πρόγονοί τους του ’21 και του ’40 μας δίδαξαν πώς γίνεται στην πράξη η απόκτηση της ελευθερίας.Πώς την διεκδικείς έστω κι αν όλοι οι υπόλοιποι την θεωρούν χαμένη.Και φυσικά πώς τη διατηρείς και σήμερα όταν όλοι μας τη θεωρούμε δεδομένη.
Με πολύ όμορφα σκετς,ποιήματα συγκλονιστικά και τραγούδια που είπαν με την ψυχή τους κύλησε η γιορτή μας.Και πολλή συγκίνηση από τα μικρά παιδιά που ενώ απλώς παίζουν την εποχή, μάς μετέφεραν λίγη από την ένταση και την ταραγμένη κατάστασή της. Γιατί, τα παιδιά από ένστικτο κουβαλάνε μέσα τους αυτό το μάθημα καθαρογραμμένο .Η ελευθερία δεν χαρίζεται!
Οι μικρές τάξεις είχαμε την ευκαιρία να πάμε σινεμά και μάλιστα για ορισμένα παιδιά ήταν η πρώτη τους επαφή με τη μεγάλη οθόνη. Παρακολουθήσαμε λοιπόν μια μαγική παιδική ιστορία του 1956 που διαδραματίζεται στο Παρίσι. Μας έδειξε ένα μπαλόνι, διαφορετικό από τα άλλα που διάλεξε ο μικρός ήρωας της ιστορίας. Έγιναν αχώριστοι και έπαιζαν μαζί. Τόσο πολύ ταίριαξαν που προκάλεσαν στους άλλους ζήλια κι εκνευρισμό. Πολλοί προσπάθησαν να χωρίσουν το μικρό παιδί από το παιχνίδι του και φάνηκε να τα καταφέρνουν, αλλά ξαφνικά εκατοντάδες μπαλόνια ήρθαν να του συμπαρασταθούν και να τον πετάξουν στον ουρανό. Η ταινία περνά μηνύματα αφοσίωσης, φιλίας και αληθινής άδολης χαράς κι αθωότητας. Δεν χρειάζεται να εξηγηθεί. Αυτή είναι η μαγεία του σινεμά. Η εικόνα, το ωραίο ψέμα, το παραμύθι, η παρηγοριά. Αυτό που κατάλαβαν τα παιδιά δεν χρειάζεται να μας το πουν. Θα μας το δείξουν κάποτε βγαλμένο απ’ την καρδιά τους. Ένα τέτοιο κόκκινο μπαλόνι μπορεί και να είναι η παιδική ηλικία όλων μας. Ας το αφήσουμε να μας σηκώσει ψηλά. Ας βοηθήσουμε το κάθε παιδί να διατηρήσει ζωηρό το μπαλόνι της φαντασίας του.
Η εμπειρία μας εμπλουτίστηκε με την επίσκεψή μας στη δημοτική πινακοθήκη και βιβλιοθήκη όπου πήραμε μια γεύση για τον τρόπο που λειτουργεί μια έκθεση πινάκων αλλά και για την ατμόσφαιρα που επικρατεί στον ήσυχο και τεράστιο χώρο όπου μπορεί κανείς να διαβάσει, να πάρει πληροφορίες, να ενημερωθεί περιτριγυρισμένος από χιλιάδες βιβλία!
Στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Αθλητισμού συμμετείχαμε στην πανελλαδική σχολική σκυταλοδρομία με θέμα «Τρέχω για το ΕΥ». (ΕΥζην-ΕΥτυχία-ΕΥσυνειδησία-ΕΥαγωνίζεσθαι-ΕΥρωστία-ΕΥημερία-ΕΥθύνη- ΕΥγένεια). Με τον τρόπο αυτό συμμετείχαν πολλά σχολεία στην Ελλάδα, για να πραγματοποιηθεί μια Πανελλαδική «Σκυταλοδρομία του ΕΥ» υποστηρίζοντας όλοι μαζί το κεντρικό θέμα «Τρέχω για το ΕΥ».
Η συμβολική αυτή διαδρομή, εκτός από την αθλητική της διάσταση, εμπεριέχει και τις Ολυμπιακές Αξίες των οποίων η επιρροή είναι απαράμιλλη στην βελτίωση της κοινωνίας μας. Τα παιδιά τρέχουν, τελικά, για να υπενθυμίσουν σε όλους μας ότι το ΕΥ (ΕΥζην-ΕΥτυχία-ΕΥσυνειδησία-ΕΥαγωνίζεσθαι-ΕΥρωστία-ΕΥημερία-ΕΥθύνη-ΕΥγένεια) είναι η επιδιωκόμενη στάση ΖΩΗΣ που πρέπει να κατακτάται με προσπάθεια, στοχοπροσήλωση και ηθική ακεραιότητα.
Εμείς επιλέξαμε να τρέξουμε για το ΕΥζην. Τα παιδιά ανέδειξαν τη σημασία του αθλητισμού, σε συνδυασμό με το περιβάλλον. Αυτά τα δύο στοιχεία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα , όπως η κίνηση με τη ζωή. Η κίνηση προσφέρει ζωή, αφύπνιση, συνείδηση, ενέργεια, ιδίως όταν συνοδεύονται από συνεργασία και αλληλεγγύη. Ο συμβολισμός της αλυσίδας των παιδικών χεριών που δίνουν το ένα στο άλλο ένα νεαρό κυπαρίσσι, προκειμένου να φυτευθεί στο χώμα και να αναπτυχθεί, είναι εμφανής. Το κυπαρίσσι χρειάζεται την κίνηση του παιδικού χεριού για να συνεχίσει να ζει και να αναπτύσσεται. Κι όσο αυτό φαίνεται ακίνητο επιφανειακά, τόσο θα υψώνεται στον ουρανό για να μας θυμίζει εκείνη την παλιά καλή κίνηση που έκαναν τα παιδιά. Χάρη σε αυτήν την κίνηση, το κυπαρίσσι τώρα προσφέρει την ομορφιά, το οξυγόνο και τη σκιά του. Εμείς, απολαμβάνοντας όλα αυτά διατηρούμε την υγεία μας, συνεχίζουμε να τρέχουμε, να παίζουμε και να αναπνέουμε. Δημιουργός της μικρής ταινίας η εκπαιδευτικός της θεατρικής Αγωγής κ.Έλενα Αλεξανδράκη.
Στα πλαίσια της αθλητικής ημέρας, την Παρασκευή, στις 29/9/2023, επισκεφτήκαμε τις εγκαταστάσεις του Ν.Ο.Π. που βρίσκονται στο Νότιο πάρκο της Πάτρας.
Τα παιδιά, αφού απόλαυσαν το κολατσιό τους στη φιλόξενη τραπεζαρία με θέα το γήπεδο του πόλο, παρακολούθησαν τις κολυμβήτριες σε διάφορα στυλ κολύμβησης παρατηρώντας από πολύ κοντά τις κινήσεις τους. Έδειχναν ενθουσιασμένα να βλέπουν έναν άνθρωπο να χάνεται κάτω από το νερό στην άκρη της πισίνας και να εμφανίζεται λίγο μετά στην άλλη άκρη! Ενημερώθηκαν από εθελοντή του Ε.Ε. Σταυρού για διάφορα θέματα σχετικά με την ασφάλεια και την πρόληψη στη θάλασσα.
Δοκίμασαν με αθλητές τις τεχνικές της ιστιοσανίδας και της κωπηλασίας καθώς στο γυμναστήριο του συλλόγου έκαναν άσκηση όμοια με αυτήν όταν τραβάς κουπί στην δίκοπο λέμβο. Κατάλαβαν φυσικά τις δυσκολίες που έχουν τα αθλήματα της θάλασσας, λίγο παραπάνω από εκείνα της ξηράς αφού χρειάζεται να αντιμετωπίσεις απρόοπτα καιρικά φαινόμενα και βέβαια την αντίσταση του νερού.
Τέλος επισκέφτηκαν τη σάλα με τις προθήκες όπου εκθέτονται τα δεκάδες τρόπαια που έχει κερδίσει ο σύλλογος από το μακρινό 1929 !
Κατόπιν έκανα μια μικρή ανάπαυλα μέσα στο σκιερό πάρκο και μετά επιβιβαστήκαμε για το δρομολόγιο της επιστροφής.
Πολλά παιδιά εκδήλωσαν την πρόθεσή τους να ασχοληθούν με την κολύμβηση, πράγμα πολύ ενθαρρυντικό για όλους, μια και η χώρα μας εκτός από βουνά περιτριγυρίζεται από θάλασσα και οφείλουμε να περάσουμε την νοοτροπία της αγάπης για το υγρό στοιχείο. Είναι απαραίτητη η εξοικείωση με το νερό τόσο για την υγεία μας, όσο και για την ευεξία μας.
Αξίζει να δοκιμάσουν!
Το νερό είναι μέσα μας άλλωστε αλλά κι αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι από την έκταση της πατρίδα μας.
Το σχολείο μας τα τελευταία χρόνια έχει καθιερώσει γιορτές που να έχουν θεματική.Φέτος ήταν η έννοια της προσφοράς,της αγάπης,χωρίς αναζήτηση ανταλλάγματος.Στο πλαίσιο αυτό διαλέχτηκαν τραγούδια που υμνούν την αγάπη,διαχρονικά και με χιούμορ.Κάθε τραγούδι όταν είναι καλό υμνεί την προσφορά.Τα παιδιά τραγούδησαν με κέφι καλοκαιρινό τα λόγια της αγάπης και μοίρασαν δροσιά και ζωντάνια τους καλεσμένους.Κάθε τραγούδι είχε σαν προπομπό κι από ένα υπέροχο σκετσάκι με κουκλοθέτρο από κούκλες που είχαν φτιάξει τα ίδια υπό την καθογήγηση τηε κας Λάγιου Αναστασίας.
Τα παιδιά είναι ένα παράδειγμα τέτοιας ανυπόκριτης αγάπης.Δίνουν χωρίς να το ξέρουν την αισιοδοξία τους και την ομορφιά της καρδιάς τους χωρίς να ζητούν το αντίτιμό τους. Γι αυτό λοιπόν τι πιο ταιριαστό να τραγουδάνε το περιβόητο «Εγώ θα σ’αγαπώ και μη σε νοιάζει».
Η γιορτή έκλεισε με συγκινητικά βίντεο από τη σχολική ζωή των αποφοιτούντων μαθητών της ΣΤ,όπως συνηθίζεται και με κεράσματα που είχαν ετοιμάσει όπως πάντα με δοτικότητα τα μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων.Καλό καλοκαίρι!
Η ημερήσια εκδρομή μας στο Μεσολόγγι ήταν μια εξόρμηση στην ιστορία και τον πολιτισμό του. Το Μεσολόγγι είναι μια πόλη σημείο αναφοράς για την επανάσταση του ’21 και ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος για την οικονομία της Ελλάδας αφού εκεί βγαίνει το μεγαλύτερο κομμάτι παραγωγής αλατιού στη χώρα μας.
Αυτά τα χώματα ανακηρύχθηκαν ιερά, και αποκαλούνται ως Ιερά Πόλις λόγω της αυτοθυσίας των αγωνιστών κατά την έξοδο του Μεσολογγίου/Ο ξεναγός στον κήπο των ηρώων μας πληροφόρησε ότι δύο μόνο πόλεις έχουν αυτήν την τιμή, δηλαδή να αποκαλούνται ιερές: Το Μεσολόγγι και το Άλαμο των Ηνωμένων Πολιτειών. Βρεθήκαμε λοιπόν στον κήπο όπου οι ήρωες έδωσαν τη ζωή τους και στη μνήμη τους φτιάχτηκαν τύμβοι, ηρώα και τάφοι. Ένα μνημείο μοναδικό στην Ελλάδα, ένα μάθημα ιστορίας και πατριδογνωσίας που συγκλονίζει και διδάσκει αυτογνωσία, φιλοπατρία και αλληλεγγύη. Ειδικά τα μνημεία που αναφέρονται σε φιλέλληνες είναι εκείνα που σε κάνουν να θαυμάζεις και να απορείς πώς βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι εκτός δουλείας που προσέτρεξαν να βοηθήσουν στο ελληνικό ζήτημα.
Κατά τα άλλα ο κήπος είναι μια όαση δροσιάς, κατάφυτος όπου τα παιδιά απόλαυσαν ξεκούραση και φαγητό στις φιλόξενες σκιερές γωνιές του.
Κατόπιν κατευθυνθήκαμε στην Τουρλίδα σε ένα τοπίο μοναδικό με τη λεπτή λωρίδα γης ανάμεσα στα νερά της λιμνοθάλασσας και επισκεφθήκαμε το επίσης μοναδικό στην Ελλάδα μουσείο άλατος. Σε αυτό πληροφορηθήκαμε τα πάντα για το αλάτι από την πρώτη του εμφάνιση ως τις μέρες μας. Με υπέροχες φωτογραφίες και πολλά αντικείμενα που σχετίζονται με το αλάτι και την ιστορία του διαβήκαμε τα δωμάτιο του μουσείου γεμάτοι θαυμασμό. Εκεί που μείναμε όμως στήλες άλατος ήταν στο δωμάτιο που εκτίθονταν πολλά αντικείμενα και προϊόντα που περιέχουν αλάτι. Πρόκειται για 14000 διαφορετικές χρήσεις του! Απίστευτο. Όχι τυχαία, λοιπόν το θεωρούσαν και είναι λευκός θησαυρός.
Η εκδρομή μας έκλεισε με φαγητό και αναψυχή στην παραλία. Τα παιδιά κατευχαριστημένα ολοκλήρωσαν μια γεμάτη μέρα τραγουδώντας στην επιστροφή, πλούσια σε εμπειρίες και όμορφα όνειρα, ελπίζουμε.
Το δάσος μιλάει; Φυσικά. Και τι μας λέει; Ακούμε τα λόγια του ανέμου να λένε «δροσιά», το τραγούδι των πουλιών να μας ξυπνά, το θρόισμα των φύλλων να μας νανουρίζει. Τα δώρα του μας απασχόλησαν τον τελευταίο καιρό. Είναι τόσα πολλά, αμέτρητα θα λέγαμε. Μας έβαλαν σε διαδικασία να υπολογίσουμε πόσα πολλά παίρνουμε από αυτό και πόσα ελάχιστα, αλλά απαραίτητα πρέπει να του δίνουμε.
Η επίσκεψη στον Προφήτη Ηλία για μελέτη από κοντά, τα βιβλία που μας δώρισαν κι αφορούν το δάσος και τη ζωή τους, οι σελιδοδείκτες που φτιάξαμε, η παρουσίαση της αφίσας, τα παιχνίδια που παίξαμε, οι εθελοντές πυροσβέστες που μας είπαν τόσα πράγματα, είναι μερικά μόνο πράγματα που σκεφτήκαμε σαν ανταπόδοση στην ζωή που μας παρέχει.
Αφού λοιπόν κατανοήσαμε πόσο απαραίτητη είναι η διατήρηση της ζωής του δάσους, σκεφτήκαμε ένα σύνθημα που μοιάζει σαν να το ζητάει το ίδιο το δάσος: «Ζω καλά; Ζεις καλύτερα!». Αυτή είναι μια απλή αλήθεια. Το δάσος, το δέντρο ,το φυτό δεν είναι απλά διακοσμητικά στοιχεία και συμπληρώματα του τοπίου που ότι ώρα θέλουμε τα σβήνουμε. Είναι κομμάτι μας, τμήμα της ζωής μας. Οι πνεύμονές μας επικοινωνούν μαζί τους σαν μέσα από αόρατους σωλήνες και ρουφάνε το οξυγόνο τους που τόσο απαραίτητο είναι για την αναπνοή μας.
Άρα λοιπόν αποδεχόμαστε το δάσος όπως αποδεχόμαστε τους φίλους μας, το διατηρούμε ζωντανό σαν κομμάτι του οργανισμού μας, γιατί είναι.
Ας ζήσει λοιπόν αυτό καλά και εμείς καλύτερα.Και αυτό δεν είναι παραμύθια, παρά η αλήθεια.
