Από τα ίδια σκαλιά
Αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή 25/6 άλλη μια σχολική χρονιά. Μια δύσκολη χρονιά που όμως έφτασε κι αυτή στο τέλος της. Κι όπως πάντα την τιμητική τους είχαν τα παιδιά της έκτης τάξης.
Τα έφερε έτσι η πορεία του ήλιου ώστε να μετακομίσουμε από τα σκαλιά του Δημοτικού στα σκαλιά του Νηπιαγωγείου για να παρουσιάσουν τα παιδιά τα τραγούδια και τα σκετς τους. Εκεί λοιπόν, από τα ίδια σκαλιά, που κάποτε τα «εκτάκια» ανέβαιναν ως νήπια για να περάσουν τα μικρά-μικρά τους σχολικά χρόνια, αποχαιρέτησαν και το Δημοτικό.
Και μάλιστα, αν σκεφτούμε ότι στα ορεινά μέρη οι κάτοικοι συχνά για λόγους επιβίωσης, έβρισκαν το κοντινότερο προς αυτά, σημείο στη θάλασσα, το έκαναν επίνειο, δηλαδή λιμάνι και το ονόμαζαν «σκάλα», μπορούμε να πούμε ότι από αυτό το αυτοσχέδιο λιμάνι των σκαλοπατιών του νηπιαγωγείου σαλπάρανε τραγουδώντας το «ένα καράβι παλιό». Το καράβι αυτό πάλιωσε πια στο δημοτικό και ήρθε η ώρα να αρμενίσει σε άλλα ύδατα και σε άλλες γνώσεις. Να επιδιορθωθεί όπου χρειαστεί και να σηκώσει πάλι πανιά. Καλοτάξιδο, λοιπόν, το καραβάκι της έκτης στα νέα του λιμάνια, που όλο και θα μακραίνουν!
Αλλά η τιμώμενη τάξη, μάς είχε και μία έκπληξη. Το σκετς με το λεωφορείο, που παρουσίασαν, αποδείχθηκε μια αποκάλυψη που επανέφερε στη μνήμη μας πολλά περιστατικά που είχαν περάσει κατά τη διάρκεια της πορείας τους στο σχολείο μας. Με απλούς διαλόγους, χιούμορ και φαντασία μας θύμισαν ότι κάθε περίοδος της ζωής μας μοιάζει με ταξίδι. Με ταξίδι γεμάτο εμπειρίες γλυκές και πικρές, όμορφες και λιγότερο ωραίες, σπουδαίες και μη. Είτε αυτό γίνεται με κάποιο μεταφορικό μέσο, είτε με τη φαντασία και το νου. Ελπίζουμε ότι τα παιδιά πηγαίνουν προικισμένα με γνώσεις, ήθος και αισιοδοξία στους νέους τους προορισμούς.
Από τα ίδια σκαλιά, λοιπόν και οι υπόλοιπες τάξεις έδωσαν την παράστασή τους με κέφι και ταλέντο.
Η «Πρώτη» με το κανταδόρικο τραγούδι «Εις τον αφρό της θάλασσας» μας τόνισαν τις χαρές του καλοκαιριού και ως άλλα αφροψαράκια ετοιμάζονται να μπουν σε πιο βαθιά νερά του χρόνου στην επόμενη τάξη. Και χόρεψαν θαυμάσια κι ένα αγγλικό τραγούδι που κάτι έλεγε για καρχαρίες και πώς να τους αποφύγουμε, πράγμα αρκετά χρήσιμο την καλοκαιρινή περίοδο.
Η «Δευτέρα» κινήθηκε σε πιο… ρηχά νερά. Σαν να ξε… ψάρωσαν πια και να μετατράπηκαν σε σκανταλιάρικα καβουράκια έτοιμα να εξερευνήσουν τα μυστικά της ακρογιαλιάς. Με τα δάχτυλά τους να μετατρέπονται σε δαγκάνες δεν έχασαν καιρό και ετοιμάζονται να αρπάξουν τις νέες ευκαιρίες για γνώση και χαρά. Ακολούθησε κι ένα ωραιότατο αγγλικό τραγούδι όπου μας παρουσίασαν τα μέρη του σώματός τους για να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε… άνθρωποι και όχι ψαράκια!
Ύστερα ανέβηκε τα σκαλιά η “Τρίτη“. Εδώ το καραβάκι έκανε ένα μεγαλύτερο ταξίδι εκτός χωρικών υδάτων προς τη Βενετία με το «Γεια σου, χαρά σου, Βενετιά» για να αποφασίσει τελικά ότι καλύτερα είναι να ξανακατηφορίσει προς τα δικά μας λιμάνια κάπου στην Πελοπόννησο και στην Κρήτη. Είναι νωρίς ακόμα για να απομακρυνθούν.
Ακολούθησε η τετάρτη. Καβάλα στο «δελφίνι, δελφινάκι» για ένα ταξίδι φαντασίας χωρίς πλοίο, ανάμεσα στα κύματα, με τη χαρά του αναβάτη πάνω στο ήμερο δελφίνι, όπως εκείνος ο μύθος με τον Αρίωνα τον μουσικό. Ο αναβάτης που βιάζεται να πάει πιο γρήγορα για να φτάσει, όπως ακριβώς κάνει κι ο χρόνος που τρέχει και δεν περιμένει.
Και η Πέμπτη μας, αυτή η υποψήφια για φευγιό του χρόνου, μπήκε στην τελική ευθεία μέσα από τα μάτια ενός γλάρου. Και τι δε βλέπει ένας γλάρος, πόσα μυστικά των ναυτικών και των θαλασσινών όντων κι αν δε γνωρίζει! Με αυτό το υπέροχο τραγούδι του Χατζηδάκι χόρεψαν τα παιδιά και μας επισήμαναν ότι καμία βάρκα τελικά δεν είναι μόνη γιατί όλο και κάποιος γλάρος θα δείξει ενδιαφέρον για το ταξίδι της και θα τη συντροφέψει.
Και μήπως είναι η αγάπη τελικά που μπορεί να κάνει τα πανιά του καθενός να φουσκώσουν; Και μήπως, όπως λέει κι ο μεγάλος μας ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης, τελικά αληθεύει, ότι εκείνο που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι το ταξίδι και όχι το λιμάνι; Ας αφήσουμε τη μελαγχολία μας γι’ αυτά που φεύγουν να εξελιχθεί σε ενθουσιασμό για εκείνα που θα έρθουν και τα περιμένουμε, όπως ο ανυπόμονος ταξιδιώτης στην αποβάθρα, εκεί, στα ίδια σκαλιά της αναμονής.
Καλό καλοκαίρι!