Φέτος,202 χρόνια μετά την Επανάσταση, αποφασίσαμε να δώσουμε έμφαση στη μνήμη, την ιστορική μνήμη που συνδέεται άμεσα με την ταυτότητά μας. Και εκτός από τα γραπτά μνημεία σημαντικό μερίδιο στην ιστορία και στη δόξα μας έχουν τα δημιουργήματα των χεριών, τα αγάλματα και τα κάθε λογής κτήρια. Φυσικά όταν μιλάμε για το 1821 ο νους μας πάει στα Ελγίνεια μάρμαρα τα οποία συνδέουν το κλασικό παρελθόν με την νεότερη αλλά και την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας. Η οποία σκλαβώθηκε, πάλεψε κι λευτερώθηκε. Και παρ’ όλα αυτά τα αρχαία της κομμάτια ζουν μια νέα «σκλαβιά» την στιγμή ακριβώς που η πατρίδα μας άρχιζε να ανεξαρτητοποιείται με τους αγώνες της. Έτσι λοιπόν με κόστος το αίμα και τον κόπο των αγωνιστών καταφέραμε να ελευθερωθούμε αλλά στο τίμημα που πληρώσαμε συμπεριλαμβάνεται και η απώλεια σημαντικών μνημείων, αυτών ακριβώς που μαρτυρούν ποιοι είμαστε και από που ερχόμαστε. Όταν λοιπόν κλέβεις τη μνήμη ενός λαού, τι άλλο κάνεις από το να διαγράφεις την ιστορία του και την ταυτότητά του; Το ίδιο συμβαίνει και με τη γλώσσα. Όταν χάνεις σιγά σιγά τη γλώσσα σου τότε χάνεις και τη σκέψη σου και τι σου μένει; Έτσι λοιπόν ως σχολείο που τιμάει την ιστορία, τους αγώνες, τον πολιτισμό, τα ήθη και τη γλώσσα, θεωρήσαμε σωστό να θυμηθούμε τα αγάλματα που λείπουν, που τόσο βίαια αποσπάστηκαν από το φυσικό τους τοπίο. Η μνήμη λοιπόν όταν γιορτάζει απαιτεί να έχει κοντά της και τα αποδεικτικά της στοιχεία, αυτά τα παμπάλαια που πρέπει να μείνουν ζωντανά και να μην κινδυνέψουν να χαθούν στο μύθο. Τα παιδιά λοιπόν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους, τα σκετς τους και τα τραγούδια τους, «ζήτησαν» πίσω τα απτά στολίδια της χώρας μας. Με ειρήνη ,με πειθώ και πάνω απ’ όλα με επιχειρήματα, μπορεί κάποια μέρα να φέρουν και τα θαύματα. Γιορτές λοιπόν, με χαρά, ειρήνη μα και δικαιοσύνη. Γι’ αυτά πολεμήσαμε, γι’ αυτά ακόμα μιλάμε.